Kai Laurens Jansen

Kai is op 1 maart geboren en we hebben hem op hetzelfde moment verloren, maar hij zal voor altijd onze zoon zijn. De liefde is enorm en zal, met het gemis en verdriet, nooit verdwijnen. Annicka en ik hopen dat we het met jullie steun een plek kunnen geven en dat we samen de liefde voor en de herinnering aan Kai zo groot mogelijk kunnen maken en houden.

Wij hopen oprecht dat door het verhaal van Kai te delen, via deze website, dat we er samen voor zorgen dat dit nooit meer voorkomt. Annicka, Floris & Kai
image
VERHALEN VAN KAI 24 april 2019

Welkom Kai

Op vrijdagavond 1 maart zijn wij de trotse ouders geworden van onze lieve zoon Kai. Kai is na 41 weken zwangerschap en zonder enige indicatie daarvoor, bij de geboorte overleden. Het tegenovergestelde van wat we hoopten en wensten is gebeurd.In het verhaal schrijft Floris over wat hij heeft meegemaakt op 1 maart als papa van Kai.
Floris Floris
Read More ->
Het pdf bestand wordt gedownload
VERHALEN VAN KAI 11 april 2019

Kennismaking, Herinnering & Afscheid van Kai

Mede namens Kai, dank voor jullie aanwezigheid op 11 april. Hoe groot het verdriet ook is, de enorme liefde voor Kai en jullie warmte en steun, geven ons hoop.

Dankzij jullie hebben we – naast rechtstreekse donaties – een mooi bedrag van EUR 738 opgehaald voor Stichting Félice en EUR 447 voor Stichting Make a Memory. Wij hebben deze bedragen afgerond en EUR 1.000 en EUR 750 aan hen overgemaakt.
Floris Annicka, Floris & Kai
Read More ->
WEERGAVE VAN DE WEBSITE:
11april
image
VERHALEN VAN KAI 15 oktober 2019

Het verhaal van Kai moet verteld worden: de 4 redenen

We hebben er een tijd over nagedacht of we deze blog zouden moeten starten. Zeker weten we dat Kai zijn verhaal verteld moet worden, maar het is ook spannend. Willen mensen dit wel lezen? Is het teveel, te negatief, te pijnlijk? Zullen we worden teleurgesteld omdat mensen misschien niet reageren?
Annicka Annicka
Read More ->

De 1+1+1+1 = 4 redenen voor deze blog

Lieve mensen,

We hebben er een tijd over nagedacht of we deze blog zouden moeten starten. Zeker weten we dat Kai zijn verhaal verteld moet worden, maar het is ook spannend. Willen mensen dit wel lezen? Is het teveel, te negatief, te pijnlijk? Zullen we worden teleurgesteld omdat mensen misschien niet reageren?

Een paar weken na Kai zijn overlijden zijn we deze website gestart. En heeft Floris het verhaal van de geboorte en het overlijden van Kai op 1 maart op ongelofelijke kwetsbare wijze en vol liefde opgeschreven. De reacties die we daarop hebben gekregen zijn hartverwarmend.

Wij hebben Kai op de mooiste manier welkom geheten en herdacht op 8 maart en op 11 april met alle mensen die dichtbij ons staan. Naast dat wij Kai iedere dag liefhebben, manieren hebben gevonden om hem altijd in ons leven te hebben, en zelfs al soms een grapje over hem kunnen maken, hebben wij het ontzettend zwaar. Iedere dag en nacht is een worsteling.

En er is nog zoveel meer gebeurd. We hebben veel gesprekken gehad bij het ziekenhuis (met artsen, onderzoekers en bestuurders), waarbij wij veel empathie, maar weinig antwoorden en respect hebben gekregen. Lieve Kai, die helemaal gezond was, net zoals zijn mama. Kai die niet meer mag leven. Vanaf dag 1 was duidelijk dat Kai zijn overlijden nooit had mogen gebeuren, maar wij hebben een maandenlange strijd geleverd voor erkenning. En we strijden door. Het enige wat voor ons nu nog zin heeft, is dat hier oprecht van wordt geleerd zodat dit nooit meer gebeurt. Voor Kai. En voor alle ongeboren baby’tjes die het verdienen te leven. En alle aanstaande papa’s en mama’s, die het niet verdienen dit mee te maken. We zijn op een moeilijke zoektocht naar hoe dit het beste kan worden bereikt.

Beide hebben we last van trauma klachten, slapen we erg slecht en huilen we elke dag heel veel. Daarnaast kunnen we ons voorstellen dat onze omgeving niet kan omvatten hoe groot dit – iedere dag en ieder uur – voor ons is. Dat kunnen we zelf soms niet eens. Ik weet dat we moeten aangeven wat wij nodig hebben, dus bij deze een poging.

Annicka heeft ontzettend waardevol contact met andere mama’s wiens kindje veel te kort heeft mogen leven. We vinden herkenning en erkenning bij elkaar en ontzettend veel liefde en troost in de gedachte dat onze kleintjes daar boven met elkaar – en met heel veel andere lieve mensen – kunnen knuffelen en spelen.

En daar heb je het! 4 redenen voor deze blog: de liefde voor Kai, het verhaal van Kai vertellen in de hoop dat dit nooit meer gebeurt, begrip in de omgeving, en (h)erkenning, troost en steun voor andere mama’s en papa’s. We zetten door, voor Kai.

We vinden het fijn als jullie hierop reageren, via instagram, info@hetverhaalvankai.nl, via whatsapp, telefoon of in het echt. Dank!

Liefs,
 Kai, Annicka & Floris
image
VERHALEN VAN KAI 22 oktober 2019

Liefde vs. pijn

Kan je je dat voorstellen? Dat je degene waarvan je het aller- allermeeste op de wereld houdt voor het eerst ziet? En een paar seconden later...
Annicka Annicka
Read More ->

Liefde vs. Pijn

Kan je je dat voorstellen? Dat je degene waarvan je het aller-allermeeste op de wereld houdt voor het eerst ziet? Een paar seconden later, hij bij je weg wordt gehaald en je beseft dat het heel slecht met hem gaat. Dat je tegen beter weten in drie kwartier lang “weet” dat hij wel een hartslag heeft en dat het goedkomt. En dat een arts dan opeens zegt dat ze gaan stoppen met reanimeren.

Dat kan toch niet? Zoveel liefde en trots voor die kleine jongen en zo ongelofelijk veel pijn. Zoveel pijn dat er geen woorden voor zijn en niemand dit kan begrijpen of omvatten.

Kai was er zo klaar voor! Zijn haartjes waren langer dan die van Floris en zijn nageltjes langer dan die van Annicka. 41 weken en 2 dagen hadden we gewacht en eindelijk mocht hij geboren worden. De hele bevalling leek goed te gaan, de pijn kon ik goed aan omdat ik wist dat ik de grootste beloning van mijn leven ervoor zou krijgen. Tot het allerlaatste einde, en alles helemaal mis ging. De artsen hebben dezelfde avond nog gezegd dat dit nooit had mogen gebeuren, Kai had moeten leven. En wat moet je dan? Alleen maar huilen, maar ook alleen maar knuffelen met en kijken naar ons mooie ventje.

Kai is gebalsemd, dat lijkt op nier dialyse, waarin een vloeistof wordt ingebracht zodat hij niet gekoeld hoefde te worden. Zo konden we de hele week met hem knuffelen, hem trots aan iedereen laten zien, hij kon vooral veel bij ons in bed en in zijn eigen bedje slapen, we hebben hem in bad mogen doen en hij heeft natuurlijk oneindig veel kusjes gekregen. Zoals het had moeten zijn.

Na een week kwam dan toch het onvermijdelijke afscheid. De mooiste dingen zijn gezegd, hij is door iedereen meer dan welkom geheten, de mooiste muziek is gedraaid en we hebben met zijn allen Kai zijn liedje voor hem gezongen. Magisch was dat, zoals iemand het later omschreef. Oneindig veel tranen van liefde zijn gevallen.

Een van de ergste dingen – voor zover daar gradaties in zijn binnen deze nachtmerrie – was Kai achterlaten in zijn kistje. De enige troost is dat zijn liefste knuffels Piep en Flier bij hem zijn. Ik kan het bijna niet schrijven door hoeveel pijn het doet.

Liefs,
 Kai, Annicka & Floris